Psychologiczny dramat ze środowiska grupy terapeutycznej, gdzie jedenaścioro ludzi spróbuje zerwać ze swoją przeszłością. Motto ich starań dałoby się jednak sprowadzić do nieziszczalnego pragnienia – obym znalazł siłę zmienić to, co zmienić mogę i pogodzić się z tym, czego zmienić nie mogę; i niech potrafię te dwie rzeczy od siebie oddzielić. Większość ludzi tutaj by chętnie zapomniała o swojej przeszłości. Mają około trzydziestki, a w ich życiorysach znaleźć można wszystkie grzechy świata. Kłamali, kradli, oszukiwali, myśleli tylko o sobie, a jeden z nich nawet zabił. Na razie nikt nie wie, kto, ale prawda wyjdzie na jaw. O ile jest prawdą to, co ludzie nazywają wspomnieniami? To nie jest opowieść o kryminalistach. Każdy z nich jest tu dobrowolnie i może odejść, gdy zechce. Z własnej woli spędzą tu rok życia. Skazani na siebie nawzajem, szukają swojego lepszego ja. Punktem wyjścia dla lepszej przyszłości jest właściwa ocena własnej przeszłości. Tylko czy może człowiek w ogóle nie kłamać i przeżyć między innymi ludźmi? (presskit)

Autorski debiut dotychczasowego dokumentalisty Roberta Sedlačka jest wyjątkowy z kilku powodów. Jest to chyba pierwszy czeski film wykorzystujący postacie ćpunów i motyw narkotyków, który jednak nie jest dekadencki. Sedlaček bierze grupę odwykowców w opuszczonej posiadłości jako główny punkt wyjścia do zrozumienia obecnej życiowej sytuacji jednostek i zbiorowości napiętnowanej przez doświadczenie, w którym spotyka się codzienność w swojej najbardziej brutalnej postaci upadku człowieczeństwa z odczuciem kosmicznych wymiarów. Doświadczenie, za które płaci się tym, że pewnego dnia nie ma się już – w ramach życia – gdzie ruszyć. Sedlaček podchodzi do tej sytuacji bardzo poważnie i dramat, który na jej pograniczu po mistrzowsku rozgrywa, nie otwiera mniejszego tematu, niż pojedynek istoty ludzkiej o własną przyszłość, twarzą w twarz z przeszłością, której losowa determinacja skierowana jest do zagłady. Zgodnie z własnym punktem widzenia i charakterem możemy albo nie musimy uważać go za powszechnie aktualny. (Vit Janek, ‘Literální noviny’ 11.12.2006)